◄ Terug

De Ruïnesucht, zoals de Duitsers zo lyrisch plegen uit te drukken, zit de (post)moderne mens ingebakken. We dolen graag rond in een historische site die de belofte aan authenticiteit en vergane glorie incarneert. Deze al te romantische queeste verraadt onze worsteling met wat doorheen de eeuwen verloren is gegaan aan klassieke waarden in het westerse moderniseringsproces. Men hoeft geen cultuurpessimist te zijn om zich te realiseren hoe materiële relicten de dingen die voorbijgaan in bewaring houden. Hierbij raken we meteen aan de centrale thematiek die verscholen zit in het werk van Renato Nicolodi: de res cognitans in de dingen zelf (uit: Joannes Késene, De melancholie van het lege oord in het werk van Renato Nicolodi, 2013).